دردمن

مرا کجا صدقه کرده ای که مدام بلای بی تو بودن به سرم می آید !

.

.

سکوت میکنم ، به احترام آن همه حرف که در دلم مرد !
.
.

درد می کشم ، درد
هم تلخ است هم ارزان
هم گیراییش بالاست
هم اینکه تابلو نمی شوم و رفیقی که مرا به درد معتاد کرد ناباب نبود ، اتفاقا باب باب بود فقط نگفته بود که ماندنی نیست ، همین !

.
.

.
حرف های دلم را هرگز کسی نمیفهمد ، فقط روزی مورچه ها خواهند فهمید !
روزی که در زیر خاک گلویم را به تاراج میبرند